อาจจะแค่ตัวอักษร..ที่อยู่ในทุกฉากตอนของชีวิต

ในชีวิตของฉันที่ผ่านมา
ได้พบหาผู้คนที่ผ่านไป
แม้อาจมีบ้างที่หวั่นไหว
อาจมีบ้างที่ใจอ่อนล้า
หลายๆผู้คนที่ผ่านมา
หลายๆสายตา และทีท่า
มีทั้งที่เป็นมิตร และเย็นชา
เมื่อพวกเค้ารู้ว่า ฉันเป็นใคร
เพราะฉันเป็นดอกไม้ มีสีรุ้ง
ที่แอบปรุงความหาญอันอ่อนไหว
เป็นเพศสาม…ที่หวังมิตรมาเข้าใจ
ไม่ใช่ร้าย ไม่ใช่ใคร ที่เกเร
ฉันอาจดูเท่ห์ สำหรับบางคน
แต่ยังมีผู้สับสน และเหินห่าง
เขาแค่ให้ มิตรภาพที่จางๆ
แล้วพวกเขา ก็ห่างไป
แต่ฉันแค่ คือใครคนหนึ่ง
เป็นคนซึ่ง ไม่แตกต่าง เขาทั้งหลาย
ไม่ใช่ประหลาด อะไรมากมาย
เพียงแค่ที่ใจ เลือกอย่างที่เป็น
ฉันก็เช่น ผู้หญิงทั้งหลาย
แม้ความชอบทางใจ จะอย่างนี้
แต่ในสังคม ฉันคือคนดี
ไม่ได้เป็นที่ เดือดร้อนใครๆ
และฉันยังภูมิใจ ที่เป็นฉัน
มีหัวใจที่ฝัน และอ่อนไหว
ความรู้สึกดีๆ ให้คนรอบกาย
มีความสุขใจ อย่างที่ฉันเป็น

สายลมอ่อน ที่มีไอของความชื้นแทรกฉ่ำ บนท้องฟ้า ที่ประดับดาวระยับพราว รองเท้าหนังส้นหนาก็ขยับเคลื่อนก้าวไปข้างหน้า ทีละก้าว ทีละก้าว เสียงตึบๆของมัน แทรกแผ่วในมวลอากาศเย็นบางรอบกาย

ทางสายสีขาวเส้นเล็กๆ มีเพียงเงาจากร่าง ไหววูบทาบคอนกรีต เดินนำเป็นเพื่อน แม้บางที มีเสียงผิวปากเบาๆ มาจากคนที่สาวเท้า สะพายกระเป๋าสึดำ บางครั้ง อาจมีการสะบัดกระเป๋าขึ้นพาดหลัง ถ้าบ่าฟ้องอาการมา ว่าหนักเอาการแล้ว

ไอ้หมาน้อย หน้าเหมือนพันธุ์อัลเซเชี่ยน ยังรุ่นๆ และไม่เคยไว้ใจใคร ถอยหลังกรูด พร้อมๆเสียงขู่ แต่ไม่ใช่อาการเกเร หากแค่เป็นการระแวดระวัง

ชีวิต...ไม่ได้สุขสบายเหมือนหมามีเจ้านาย ที่พอประตูไม้ของบ้านเปิด ก็คอยยื่นหน้า กระดิกหางประจบ สายๆก็ได้กินอิ่มประทังท้อง ดึกๆ ก็ได้นอนหงายท้องอย่างสบายใจ

คนที่เดินผ่าน มองไอ้หมาน้อยอย่างสะท้อนใจ จำได้ไหม? ที่เคยให้ข้าวน้ำ ตอนที่เจ้าตัวน้อยนิด แต่พอเจ้าตัดสินใจย้ายแหล่งสถิต เวลาผ่านไปจนเจ้าเติบใหญ่ เจ้าก็ลืมคนที่เคยให้ข้าวน้ำเจ้าแล้วหรือ?

รอยยิ้มอาบบนใบหน้าคนถูกขู่ มิได้โกรธเคืองอันใด เพราะเจ้าเป็นชีวิตที่อิสระ มีสิทธิ์ระแวดระวังภัย เพียงแต่...จะดีกว่านี้ไม่น้อย ถ้าเจ้าไม่กั้นตัวเองโดดเดี่ยว เพราะรอบๆกายของเจ้า ยังคงมีคนมองเห็นเจ้าอยู่ และก็แอบเอาใจใส่ ไม่ให้ชีวิตของเจ้า ต้องเดียวดายจนเกินไป

แม้...ไม่มีมืออบอุ่นมาลูบหัวเจ้า แต่ก็มีมือหลายมือ ที่ยังช่วยให้เจ้าอิ่มท้องได้ทุกมื้อ

แล้วถ้าเช่นนั้น...เจ้ายังจะกลัวอะไรกันเล่า??