วันเสาร์ที่ ๒๕ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๐

Chapter IIII: That You Walk Over

Chapter IIII: That You Walk Over
“ขอแค่บอก...พี่สาวตัวแสบคนเก่ง...จัดให้”

07.00 น. เช้าวันหนึ่งและเป็นวันแรกของการทำงาน...กับบรรยากาศในห้องทำงานที่เงียบสงบ ช่างตรงใจคนที่เพิ่งก้าวเท้าเดินเข้ามาซะเหลือเกิน...

ตึก ตึก...ครืด...ฟืด

เสียงเดินของคนที่ชอบคิดว่าตัวเองหล่อ...ตรงรี่มายังโต๊ะทำงาน ตามด้วยเสียงลากเก้าอี้ และตบท้ายด้วยเสียงสูดน้ำมูกดังฟืดฟาดพอเป็นพิธี...(จริงๆ แกล้งทำเสียงสูดน้ำมูกไปอย่างนั้นแหละ ทำเพื่อกลบความเงียบอันชวนให้น่าขนลุกเท่านั้นเอง)

กริ๊ก !

ตามด้วยเสียงกดเปิดคอมพิวเตอร์และเสียงเคาะแป้นพิมพ์ เจ้าตัวกำลังทำการ Sing in เพื่อเข้าสู่การออนไลน์ ก่อนจะหันหลังกลับไปวุ่นวายอยู่กับการเก็บกระเป๋า แล้วค่อยแอบงีบรอเวลาเข้างาน แต่ทันใดนั้น...เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ฉุดให้เจ้าของเครื่องถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง และพยายามเบิกตาให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้ง ๆ ที่เดิมตาก็โตอยู่แล้ว เมื่อเห็นข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

‘ตู๋ตุ๊ด ตู๋ตุ๊ด’ (Sound of MSN)
Sydney : อรุณสวัสดิ์จ้ะ ทิคเก็ต


ส่วนคนพยายามทำตาให้โตยิ่งกว่าไข่ห่านเมื่อเห็นประโยคนี้แล้วก็ต้องเกาหัว แล้วหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ พร้อมกับอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ

“เฮ้ย ! สงสัยพี่ซิดนีย์ไม่หลับไม่นอนแหงม ๆ พอออนปุ๊บ เจอพี่แกทักก่อนทุกที แล้วเมื่อไหร่จะได้ทักก่อนวะเนี่ย” เสียงบ่นงึมงำของทิคเก็ตดังแข่งกับเสียงเคาะแป้นพิมพ์โต้ตอบกลับ พลางนึกในใจ...

‘ไม่ต้องงงต้องงีบมันแล้ว คุยกับพี่ซิดนีย์ดีกว่า’


Ticket : สวัสดีครับพี่ซิดนีย์ ตอนนี้พี่ซิดนีย์ทำอะไรอยู่เหรอครับ
Sydney : กำลังตรวจการบ้านเด็กค่ะ วันนี้ทิคเก็ตมาทำงานเช้าจัง
Ticket : อ๋อ...วันนี้ออกมาส่งแฟนแต่เช้าครับ แล้วเลยมาเข้าออฟฟิศเลย กะว่าจะมางีบต่อน่ะครับ
Sydney : อ้าวเหรอค่ะ งั้นก็งีบต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่ขอตรวจการบ้านเด็ก ๆ ต่อก่อนนะคะ
Ticket : คงไม่แล้วละครับ เดี๋ยวไปชงกาแฟแล้วมานั่งคุยกับพี่ต่อดีกว่าครับ
Sydney : ค่ะ


ครืด...ตึก ตึก...แอ๊ด

เสียงเลื่อนเก้าอี้ พร้อมกับเสียงเดินออกจากโต๊ะ ตามด้วยเสียงประตูห้องทำงาน บ่งบอกให้รู้ว่า วายร้ายทิคเก็ต อดงีบเพราะพี่สาวตัวแสบแวบเข้ามาจ๊ะเอ๋ทันทีที่ออนไลน์ และนั่นทำให้ทิคเก็ตน้อยต้องนั่งตาปรือทำงานต่อไปทั้งวัน เพราะอดงีบ...(ฉมน้ำหน้า ฮ่าฮ่า !!! )

เรื่องราวของการโคจรมาพบกันระหว่างวายร้ายทิคเก็ตกับซิดนีย์...พี่สาวตัวแสบคนเก่งที่อยู่ไกลถึงต่างประเทศ... และในการมาพบกันครั้งนี้หาใช่ความบังเอิญแต่ประการใด แต่เป็นความต้องการของอีกคนที่ริ อยากทำตัวเป็นเซิร์ปเวอร์ใหญ่...ดึงและแชร์มิตรภาพให้กระจายได้อย่างทั่วถึง

‘ตู๋ตุ๊ด ตู๋ตุ๊ด’ (Sound of MSN)
Sydney : อรุณสวัสดิ์ค่ะ ติงติง
TingTing : สวัสดีค่ะ

เสียงพิมพ์แป้นตอบกลับจากเมืองไทยพร้อมกับอาการลังเลของคนตอบ... ‘สรุปจะเรียกคนนี้ว่า พี่ หรือ น้องดีหว่า...’ แต่แล้วความลังเลก็หายไปเมื่อเริ่มทักทายกันด้วยการเดาจากปีนักษัตริย์...

TingTing : ชอบใช้อิโมลิง...ต้องเกิดปีวอกแหงมๆ ใช่มั้ยคะ
Sydney : ใช่ค่ะ

เพียงเท่านี้ จากที่ควรจะเป็นพี่ซิดนีย์ ก็กลายเป็นน้องซิดนีย์ของติงติงไปในที่สุด...

หลังจากคุยกันมานานนมได้สักระยะ...
ความคิดแสนเลอเลิศก็เกิดขึ้นกับคนทั้งสอง เมื่อคนหนึ่งคิดจะดึงน้องนุชแสนน่ารักที่ตนรู้จักมานานมาทำความรู้จักและเชื่อมมิตรภาพกับอีกคน เช่นเดียวกับคนคนนั้นที่คิดจะดึงน้องรักวายร้ายกับมาเฟียร่างยักษ์อย่างโอปอลมาทำความรู้จักให้มักจี่กันมากขึ้น

Sydney : เดี๋ยวจะดึงน้องเกี๊ยวกุ้งมาคุยด้วยนะคะ น้องเกี๊ยวกุ้งก็เป็นอีกหนึ่งคนที่อ่านนิยายในบอร์ดน่ะค่ะ

TingTing : อ๋อ...ค่ะได้ค่ะ...จะได้รู้จักกันทีเดียวเลย เพราะเดี๋ยวจะดึงน้องอีกสองคนมารู้จักด้วย เป็นการ
รวมหมู่นักอ่านทีเดียวเลย หุหุ

Sydney : ดีค่ะ

พรึ่บ...แวบ (Sound Of Share)

เกี๊ยวกุ้ง : สวัสดีค่ะ เกี๊ยวกุ้งค่ะ
Ticket : สวัสดีครับ ทิคเก็ตครับ
Opel : สวัสดีกั๊บ โอปอลกั๊บ

และแล้วกลุ่มมิตรภาพออนไลน์ก็ขยายวงกว้างขึ้นในบัดดล...และตามมาด้วยโรคออนไลน์ลิซึ่ม...เพราะทุกเช้า...คนทำงานอย่างทิคเก็ต (ที่ชอบงีบยามว่าง) กับโอปอล (ที่ชอบแอบบอสเล่นเอ็ม) มักจะแข่งกัน Sing in เพื่อดูว่าใครจะเข้าเร็วกว่ากัน แต่...ขอโทษเถอะ...สองคนจอมป่วนก็ยังคงแพ้พี่สาวตัวแสบคนเก่งอย่างพี่ซิดนีย์ทุกที...และคาดว่าอาจจะตลอดไป...

********************* \\ ^o^ // *********** (o _ o) ****************

“เฮ้อ...ไม่เคยเข้าทันพี่ซิดนีย์เลย...และที่สำคัญน่ะ พอเข้าทีไร พี่ซิดนีย์รู้เรื่องราวความเคลื่อนไหวของพวกเราทุกทีเลย” เสียงแหบเล็กทรงเสน่ห์ (ใครไม่รู้ตั้งให้) พูดดังขึ้นกลางวงสนทนาในค่ำวันหนึ่งที่มีการนัดกินข้าวด้วยกัน

“เออ ใช่ ซูฮกพี่ซิดนีย์เลย...ต้องยกตำแหน่งอธิบดีกรมประชาสัมพันธ์ให้พี่ซิดนีย์แล้ว ว่าไหมโอปอล”
ทิคเก็ตพูดขึ้นบ้างพร้อมกับทำตาโต ๆ มองอย่างต้องการแนวร่วม และก็ได้แนวร่วมอย่างที่ต้องการเมื่อโอปอลพยักหน้าเห็นด้วย

“ไม่เพียงเป็นอธิบกรมประชาสัมพันธ์เท่านั้นน่ะ ต้องยกให้เป็นคนเก่งแสนรู้ด้วย เพราะถ้าไม่รู้อะไร ขอให้บอกพี่ซิดนีย์...บอกปุ๊บ...พี่ซิดนีย์หายไปสักพักก็กลับมาพร้อมข้อมูลแล้ว...เป็นไงล่ะ พี่สาวตัวแสบคนเก่งจากต่างแดนคนนี้ของเรา...เก่งจริงๆ ขอให้บอก...พี่จัดให้” น้ำเสียงสูง ๆ พูดอย่างชื่นชมพร้อมกับสีหน้าแววตาที่ดูเหมือนปลื้มสุด ๆ ของทิคเก็ต ทำให้คนฟังและคนมองต้องยิ้มตาม...

“เออจริงด้วย...ว่าแต่พี่เถอะ มารู้ตอนไหนล่ะว่า พี่ซิดนีย์เป็นรุ่นพี่ของพี่น่ะ” คำถามหนึ่งที่ไม่นึกว่าจะได้ยินก็ดังมาจากปากของใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่ม (ความจำสั้นทำให้จำไม่ได้ว่าใครถาม)

“อือ คงเพราะตอนที่พี่ซิดนีย์ดึงพี่อาเธอร์มาให้พวกเรารู้จักไง และตอนนั้นทิคเก็ตก็เป็นฝ่ายเริ่มถามหาความเป็น Seniority กันไง...จากนั้นการไล่ปีนักษัตริย์ก็เกิดขึ้น แล้วพี่ถึงรู้ว่าพี่ลืมนับรอบ เล่นนับแบบจัดลำดับเอา เห็นปีนักษัตริย์ตัวเองอยู่ก่อนพี่ ๆ เขา ก็เลยยึดตำแหน่งซะเองเลย...แบบว่า อยากเป็นหัวโจกน่ะ เลยไม่สนการนับรอบ ฮ่าฮ่า” คนตอบตอบไปหัวเราะไปอย่างสะใจ (หาไม่ได้แล้วในโลกนี้...คนอยากแก่ 555+++)

“เหอ เหอ...อย่างนี้แหละพวกอยากแก่” เสียงแหบเล็กกับเสียงห้าวน้อยประสานเสียงกันพูดขึ้นมาทันที...
(เหตุที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เป็นฉิ่งเป็นฉาบ เนื่องจากไปตกลงเป็นชู้กันตอนไหน อันนี้คนเขียนก็ไม่อาจรู้ได้)

ส่วนคนพูดแดกดันก็นั่งมองแล้วก็ยิ้ม...พร้อมกับนึกในใจ ‘ใครจะเป็นเด็กแอ๊บแบ๊วได้ตลอดเหมือนน้อง ๆ เล่า’
“อืม...พูดถึงพี่ซิดนีย์แล้ว นี่เลย โอปอลยังไม่ได้เอาคืนพี่ทิคเก็ตเลยนะ...แหม ทำเป็นมาอำเขา ว่าจีบพี่ซิดนีย์ โห...ไอ้เราก็หลงเชื่อ ไม่น่าเล้ยโอปอล” น้ำเสียงจากแหบเสน่ห์พูดอย่างเหลืออดให้ตัวเอง (อันนี้คนเขียนก็ไม่รู้เหมือนกันว่า น้องโอปอลจะเชื่อจริง ๆ ฮ่าฮ่า!!!)

“เอ้า เฮ้ย พี่ไม่ได้อำโอปอลเลยนะ พี่ติงติงต่างหากที่อำ แล้วโอปอลก็เชื่อ” คราวนี้เปลี่ยนจากโอปอลคร่ำครวญก็กลายเป็นวายร้ายทิคเก็ตที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและฟังดูเหมือนไม่ยอมรับ (ประมาณผมไม่ได้ทำนะครับ แต่พี่คนนั้นนั่นแหละเป็นคนทำ = =!)

“อือ ก็สวมรอยไง โอปอลอ่านไม่จบข้อความนี่นา พี่ยังพิมพ์ไม่จบเลย โอปอลก็ตีประเด็นไปเสียแหละ พี่เห็นน้องโอปอลน่ารัก ใส ซื่อ แบ๊ว...พี่ก็เลยสวมรอยแบบเนียน ๆ ไป แล้วใครจะรู้เล่าว่า พอบอกน้องทิคเก็ต รายนี้ก็เล่นด้วย โฮะๆๆ เรื่องก็เลยต้องเป็นแบบนี้ไง”

ส่วนเรื่องที่ต้องเป็นแบบนี้ และเรื่องที่ระดับมาเฟียร่างยักษ์อย่างโอปอลถูกอำก็เกิดขึ้นเมื่อมีการพูดคุยกันแบบสองต่อสองทางออนไลน์กับเจ้าของเรื่องอำแบบขำ ๆ file://^o^//

TingTing : โอปอลรู้ไหม พี่ทิคเก็ตน่ะกำลังจีบพี่ซิดนีย์อยู่นะ
Opel : จริงเหรอพี่...ไม่มั้ง ก็พี่ทิคเก็ตมีคุณนายอยู่ทั้งคนนี่นา
TingTing : ใช่ไง แต่นี่จีบเล่นๆ หุหุ เพราะพี่ซิดนีย์เป็นคนดี หุหุ
Opel : -*- จริงเหรอ (Mode ทำหน้ายุ่ง ประมาณไม่เชื่อ แต่ก็เชื่อมั้ง ฮ่าฮ่า)
TingTing : ไม่เชื่อ พรุ่งนี้ก็ลองถามพี่ทิคเก็ตดูสิ หรือไม่ก็พี่ซิดนีย์ดูนะ
Opel : อืม...อย่างนี้ต้องถาม

ยามค่ำคืนของวันที่กระทำการอำน้องโอปอล...
TingTing : ทิคเก็ต...เมื่อบ่ายพี่บอกโอปอลไปว่า ทิคเก็ตกำลังจีบพี่ซิดนีย์นะ...แล้วพรุ่งนี้ถ้าโอปอลถามก็ตอบให้เนียน ๆ หน่อยนะ
Ticket : อะไรนะพี่...เฮ้ย ! โอปอลกับทิคเก็ตคุยกันแล้ว โอปอลก็รู้นะว่า ทิคเก็ตมีคุณนายแล้ว
TingTing : อือ...ใช่ แต่พี่บอกว่า จีบเล่น ๆ ไง น่าอำให้เนียนหน่อยนะ น้องนะ หุหุ
Ticket : -*-
(ความคิดของทิคเก็ตคงประมาณนี้ = > ทำไมต้องเป็นตูด้วยหว่า ขณะที่ความคิดของเจ้าของเรื่องอำคือ \\^o^// ยะฮู้)

เช้าวันต่อมา

‘ตู๋ตุ๊ด ตู๋ตุ๊ด’ (Sound of MSN)
Opel : พี่ทิคเก็ตจีบพี่ซิดนีย์เหรอ แล้วคุณนายไม่ว่าเหรอ
Ticket : อ่า...เอ่อ...อืม...ไม่ว่าหรอกน้อง...คือ...ว่า...
Opel : คือว่าอาราย
Ticket : ก็พี่ซิดนีย์ใจดี น่ารัก อยากรู้อะไรที่ไม่รู้ พี่ซิดนีย์ก็จัดให้ ก็เลยคุยกันไปเรื่อย ๆ น่ะ ...เอ่อ
อย่าเชื่อพี่ติงติงมากเลย ไม่มีอะไรหรอก... = =!
Opel : ไม่มีอะไรหรอกเหรอ ...แล้วทำไมถึงไม่มีอะไรล่ะพี่ทิคเก็ต
Ticket : เออ...ไม่รู้สักเรื่องจะได้ไหมโอปอล ถามจริงวุ้ย
Opel : ไม่รู้สักเรื่องได้ไหมงั้นเหรอ ทำไมล่ะ ก็โอปอลอยากรู้นี่พี่ทิคเก็ต
ฯลฯ

อาการถามทำไมของมาเฟียร่างยักษ์กับอาการปาดเหงื่อเรื่องสวมรอยอำของทิคเก็ตจะดำเนินต่อไปยังไงอันนี้ไม่มีการแพร่งพรายออกมา แต่ที่แน่ ๆ เรื่องอำแบบขำ ๆ ก็กระจ่างเพราะความช่างสงสัยและช่างสังเกตของโอปอล

“ก็โอปอลสงสัยนี่นา แล้วจากที่คุยกับพี่ทิคเก็ตดู เหมือนพี่ทิคเก็ตอึกอักตอบไม่เนียน ประจวบกับเรื่องของเกี๊ยวกุ้งและกุ๊กก้าด้วย ก็เลยทำให้โอปอล get ไง ว่าตูโดนอำอีกแล้ว พี่ติงติงนั่นแหละอำ”

เสียงพูดที่พยายามเปล่งออกมาแข่งกับเสียงเพลงและสายลมในค่ำคืนวันหนึ่งก็ดังขึ้น ส่วนเจ้าของเรื่องได้แต่นั่งและระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างขำ ๆ แกมเอ็นดู...พลางนึกในใจ

‘อำน้องแล้วมีความสุข ก็ให้พี่ได้อำหน่อยเถอะน้อง เดี๋ยวพี่ไม่อำแล้วน้องจะหมดสนุกน้า หุหุ’

และนี่ก็คืออีกหนึ่งเรื่องราวแบบจิ๊บ ๆ ของพี่สาวตัวแสบจากต่างแดน...อยากรู้แค่บอก...พี่ซิดนีย์...จัดให้ !

*** ยัง...ยัง...ซีรีส์นี้ยังไม่จบ...เพราะยังมีเรื่องอำ ๆ แบบขำ ๆ ของคนในก๊วนให้ได้ตามอ่านต่อครับ ***


๕ ความคิดเห็น:

Another sunny day กล่าวว่า...

ลันลา ลันลา ในที่สุดก็ถึงตอนเราซะที อิอิ

....TingTing เขียนตกไปน๊าาา

ข้อความปรากฏขึ้นบนจอ Ticket
ต้องมีอีโมน้องวานรคนสวยเต้นระบำหมุนไปมาด้วยจ้า
(เดี๋ยวไม่ใช่พี่ Sydney ของแท้ อิอิ )

ส่วนเรื่องขำ ๆ ของการชิงความเป็นเจ้า Seniority (ชิงเป็นผู้สูงอายุ เอิ๊กๆ)
ตอนที่ TingTing ยัดเยียดความเป็นน้องให้เรา
เราก็ไม่อยากขัดศรัทธาอ่ะนะ อิอิ
เพราะเคยหน้าแตกตอนชิงตำแหน่ง Seniority มาแล้ว ^__^
ตอนนั้นก็ดูแล้วน๊า....ว่าคุณอาเธอร์หน้าเด็ก อิอิ
สงสัยว่าต้องอายุน้อยกว่าเรา...ชัวร์
มาแน่ใจอีกทีก็ตอนไล่ปีนักษัตรนี่แหละ

อยากรู้ว่าพี่อาเธอร์ปีอะไรก็นับย้อนจากปีเราขึ้นไปสักปี 2ปี อิอิ

Another sunny day กล่าวว่า...

อ้อ...ลืมแฉต่อจ้า
TingTing เกิดปีต้น ๆ ของรอบนักษัตร อิอิ
หรือนับต่อจากเราไปประมาณ 5-6 ปี ได้ป่าวน๊อ...

^__^

psycho_girl กล่าวว่า...

เอ... ตอนนี้ เป็นตอนเฉลยเรื่องอายุเหรอคะ นับกันใหญ่เลย คริคริ

น้องยังจำได้นะ บรรยากาศวันนั้น วันที่ทั่นพี่ติงติงเสียแชมป์ อิอิ น้องบอกแล้วว่า พี่นับปี แต่ลืมดูรอบ

เอาเถอะค่ะ ไม่ว่าจะรุ่นเล็กหรือรุ่นหย่ายยย ยังไงก็รักกัน รักกัน

tK~ModE~พี่หมียักษ์... กล่าวว่า...

อ่าห์!!!
อู้ห์!!!
....เหอ....
ลืมไปแล้วเนี่ยว่าบ้านเรามีเรื่องนี้ด้วย...
กร๊ากกกก...555555555555555555
จาก...Ticket ป่วนเสมอ ^0^

tK~ModE~พี่หมียักษ์... กล่าวว่า...
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ

ค้นของเก่า